De pelgrims uit het Aartsbisdom Utrecht keerden 21 november terug van hun tiendaagse bedevaart naar het Heilig Land. Een dag eerder waren zij voor dag en dauw opgestaan – zij wilden net als Maria Magdalena voor zonsopgang de Heilig Grafkerk bezoeken. Met als bijkomend voordeel dat het op dat tijdstip nog niet druk is in deze kerk. Nog vóór het ontbijt reden ze dus per bus door het stille Jeruzalem, om het laatste stuk te voet af te leggen door de goeddeels uitgestorven straatjes van de oude stad.

In alle rust bezochten de pelgrims deze indrukwekkende kerk, gebouwd op de plek waar Christus is gekruisigd, begraven en opgestaan. Het beheer van de Heilig Grafkerk gebeurt door verschillende christelijke confessies, met als hoofdbeheerders het Grieks-Orthodox patriarchaat van Jeruzalem, de Rooms-Katholieke Kerk (middels de Franciscanen) en de Armeens-Apostolische Kerk. De pelgrims staken onder meer een kaarsje aan bij de graftombe en raakten via de achterzijde de steen aan. Ook bij de steen waarop het lichaam van Christus werd gebalsemd, baden de pelgrims, velen legden bovendien kort een gekochte rozenkrans of andere devotionalia op deze steen.

Aansluitend liep de groep naar de Klaagmuur, waar het inmiddels al behoorlijk druk was. Na de tassencontrole splitste de groep zich – de mannen linksaf en de vrouwen rechtsaf. Een aantal pelgrims bad bij deze muur, wie wilde kon ook een papiertje met een gebed tussen de stenen wurmen. Daarna terug naar het hotel voor een inmiddels welverdiend ontbijt.

Later die ochtend gingen de pelgrims de berg Sion op, één van de heuvels van Jeruzalem. Hier bezochten zij de Duitse benedictijnenabdij Dormitio (waar de Moeder Gods is gestorven), het Graf van David (ook opgedeeld in een mannelijke en een vrouwelijke toegang, waarbij ieder dus de helft van het graf ziet) en de Zaal van het Laatste Avondmaal.

De Eucharistie werd gevierd in de crypte van de Kerk van het Hanengekraai. Deze staat op de plek waar Petrus drie keer Jezus verloochende, zoals Jezus zelf ook had voorspeld (Mt. 26,34). Hier zou het huis hebben gestaan van de hogepriester Kajafas, waar Jezus gevangen zat en werd berecht. In één van de nabijgelegen kerkers kwamen de pelgrims in gebed bijeen, buiten zagen zij nog de trap waarover Christus omhoog werd gevoerd tot voor Kajafas.

In zijn inleidend woord zei mgr. Woorts dat tijdens deze bedevaart veel uit de heilige Schrift is gelezen. “Iedereen heeft personen uit de Schrift die hem of haar dierbaar zijn. Voor mij is dat Petrus als hij Christus antwoordt wanneer die vraagt : ‘Wie denk jij dat Ik ben?’ Petrus zegt dan: ‘Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God.’ Die belijdenis heb ik als wapenspreuk gekozen. Want daarom gaat het in ons geloof en ons Kerk-zijn.”

Diaken Marc Brinkhuis verzorgde de preek van deze laatste Mis tijdens de bedevaart in het Heilig Land. Hij nam de pelgrims mee langs een aantal van de plekken die ze tijdens deze reis door het Heilig Land hadden bezocht. Het is duidelijk dat God geen volmaakten kiest, maar mensen. Zoals David de herdersjongen, wiens graf de pelgrims die dag hadden bezocht, en zoals Petrus. “Een visser die Christus ontmoet bij het Meer van Galilea en die geroepen wordt visser van mensen te worden. Hij liet alles achter maar was zeker niet volmaakt. Hij had een sterk geloof, maar als hij tijdens de storm over het water loopt blijkt zijn vertrouwen wankel en begint te zinken. Hoe herkenbaar. Ook wij staan soms stevig in ons geloof, soms is het een tijd minder duidelijk of wordt het op de proef gesteld. Maar dan is er de uitgestoken hand van Christus naar Petrus. Dat deze bedevaart die uitgestoken hand, dat vertrouwen in ons hart mag planten.”

Foto’s: de kerker waar de pelgrims in gebed bijeen kwamen en de trap waarover Christus omhoog werd gevoerd tot voor Kajafas

Petrus verloochende Christus drie keer. Toch wordt hij door Christus geroepen, net als wij, om Pinksteren te ervaren en eropuit te gaan. Ook dat is hopelijk een vrucht van deze bedevaart, aldus Brinkhuis: “Dat we als we terug zijn laten zien dat wij van Hem zijn. Mogen we zo vanuit Jeruzalem vertrekken: vol van kracht, enthousiasme en opgetild in ons geloof.”

Na de lunch brachten de pelgrims een vrije middag door in de oude stad van Jeruzalem. Velen kozen ervoor om de christelijke wijk verder te verkennen, maar ook de drie andere wijken werden niet overgeslagen. De overvloed aan geuren, kleuren en geluiden trok alle aandacht, net als de vele koopwaren die in de straatjes worden aangeboden. De meeste pelgrims keerden de volgende dag daarom niet alleen met een gevuld hart, maar ook met een gevulde koffer terug naar Nederland. Mgr. Woorts zegende 20 november ‘s avonds in een zaaltje van het hotel de aangeschafte devotionalia tijdens een korte slotbijeenkomst waarin vicaris Cornelissen de dagen nog even doornam en de pelgrims blij en dankbaar terugkeken op de voorbije dagen.