De tweede dag van de bedevaart naar Polen van het Aartsbisdom Utrecht stond vooral in het teken van kilometers maken: er werd gereisd van Gera naar Krakau, zo’n 650 kilometer. Wel werd er om 11.00 uur een uitgebreide tussenstop gemaakt in de cisterciënzer abdij St. Marienstern in Panschwitz Kuckau, niet ver van de Poolse grens. Een bijzondere plek, omdat dit klooster sinds de oprichting in 1248 zonder onderbreking bewoond is geweest. De zusters die nu in de abdij wonen, wijden zich naast het getijdengebed onder meer aan de dagbesteding van mensen met een handicap.

De Utrechtse pelgrims bezichtigden uitgebreid het kloosterterrein en bezochten ook de grote kloosterwinkel. “Wat een mooie plek is dit klooster, en wat een prachtige kerk met bijzondere oude elementen,” zo verzuchtten enkele pelgrims. Voordat de lange etappe werd hervat, vierden de bedevaartgangers de Eucharistie in de kloosterkerk.

Pastor Swijnenberg ging in zijn preek nader in op de twee parabels die in de Evangelielezing aan bod waren gekomen. De eerste was Jezus’ bekende parabel van het verloren schaap, waarin Hij zegt: laat de herder niet de andere 99 schapen achter om op zoek te gaan naar het ene verloren schaap? Swijnenberg verwees naar paus Franciscus, die aan deze parabel een eigen draai heeft gegeven: volgens de paus is de Kerk in Europa namelijk een kudde van nog maar één schaap, dat in de watten wordt gelegd. Terwijl je eigenlijk achter die andere 99 schapen aan moet gaan, aldus de paus. “Want het gaat uiteindelijk erom dat je zorg hebt voor elkaar, dat je elkaar draagt,” aldus Swijnenberg. “De grondboodschap is liefde. En wij kunnen iets ervaren van Gods liefde.”

Om dat te illustreren haalde hij een uitspraak van kardinaal Meisner aan: ‘God omhelst je met de werkelijkheid die je omgeeft.’ Swijnenberg: “Mooie woorden, maar je komt in je leven natuurlijk ook nare dingen tegen. Het gaat er dus om positief te blijven kijken. Dan zie je Gods liefde en Gods barmhartigheid en die barmhartigheid sluit ook de zondigheid en de narigheid in.”
In de tweede parabel is een vrouw één van haar tien drachmen kwijt. Als ze deze na een zoektocht weer terugvindt, roept ze haar buren en vriendinnen om in die vreugde te delen. Swijnenberg: “Dat feestje kost waarschijnlijk meer dan die teruggevonden drachme. Maar ook dit drukt uit: probeer iets van Gods aanwezigheid te voelen en te vieren. Het hart van de schepping is viering. Pelgrims kunnen dat ervaren: leven in Gods aanwezigheid, en daar horen positieve en ook negatieve dingen bij. Maar steeds leef je in het besef: Hij trekt met ons mee.”

‘s Middags werd in beide bussen de ‘Rozenkrans van de Goddelijke Barmhartigheid’ gebeden, een gebed dat Jezus aan de heilige zuster Faustina heeft geleerd. Een bezoek aan het Heiligdom van de Goddelijke Barmhartigheid, op de plaats van het klooster waar zuster Faustina heeft geleefd, staat op de vierde dag van de bedevaart op het programma. Dit bezoek is een kernelement van deze pelgrimage, die is immers in het teken staat van het Heilig Jaar van de Barmhartigheid.
Eén van de deelnemende pelgrims uit Haaksbergen komt oorspronkelijk uit Polen. Zij vertelde in beide bussen verhalen over de geschiedenis van haar geboorteland en over bijzondere gebruiken in Polen – op culinair terrein maar ook op geloofsgebied. Daarbij maakte ze ook de nodige vergelijkingen met de Nederlandse (geloofs)praktijk.