September 2016

Laat je niet ontmoedigen door barrières

De laatste dagen lezen we in de dagelijkse Eucharistieviering uit het Evangelie volgens Lucas over een aantal twistgesprekken die Jezus voert met zijn tegenstanders, de Schriftgeleerden en Farizeeën. Zijn woorden spreken veel Joden en ook anderen aan. De wonderbaarlijke en opzienbarende genezingen die Hij verricht, doen iets oplichten van Zijn Goddelijke natuur, die achter Zijn menselijke verschijning schuilgaat. Op diverse manieren proberen de Schriftgeleerden en Farizeeën te voorkomen dat dezen elkaar nog zouden ontmoeten. Zij proberen als het ware zichzelf op te werpen als een barrière tussen Jezus en het volk. Definitief denken zij dat voor elkaar te hebben als Hij aan het kruis is gestorven. Maar zij houden geen rekening met de plannen van God, die Hem op Paasmorgen doet verrijzen.

Wat in dit Evangelie gebeurt, zien we gedurende de hele kerkgeschiedenis terug. De Kerk zet Jezus’ werk voort door de verkondiging van het Evangelie en de bediening van de sacramenten. Ontelbare malen is er ook tussen de Kerk en de mensen aan wie zij het Evangelie moet verkondigen, een barrière opgeworpen.

Op de eerste plaats dienen wij ons als christenen af te vragen of wijzelf, evenals de Schriftgeleerden en Farizeeën, niet een barrière zijn voor mensen om tot Christus te komen. Misstanden op alle niveaus in de Kerk hebben door de eeuwen heen vele gelovigen van Christus vervreemd. Geloofsverlies, ontrouw, onrecht en onhebbelijkheden van priesters, diakens en anderen in de Kerk zijn van dergelijke barrières geweest.

Daarnaast zijn ook vele barrières opgeworpen tussen de Kerk en mensen van buitenaf. De Romeinse keizer probeerde met bloederig geweld, waardoor veel christenen als martelaar vielen, mensen van de Kerk weg te houden. Koning Radboud van de Friezen verdreef in de achtste eeuw met datzelfde doel de heilige Willibrord, de apostel van Nederland, uit ons land naar Echternach. Diezelfde Friezen vermoordden de heilige Bonifatius bij Dokkum om hem definitief weg te houden van hun volk. Recenter is in communistische landen gepoogd een definitieve barrière voor de Kerk op te werpen om Gods Woord te vertolken. Al deze pogingen om een definitieve barrière voor de Kerk op te werpen, zijn uiteindelijk op niets uitgelopen.

Ook in onze tijd bestaat er zo’n barrière tussen de Kerk en de overgrote meerderheid: dat is de extreme individualisering als gevolg van de grote welvaart, die mensen op zichzelf terugwerpt en een barrière is tussen henzelf, de maatschappij, de Kerk en ook God. Deze barrière, kenmerkend voor de huidige intens geseculariseerde samenleving, lijkt vooralsnog niet te slechten.

We moeten ons hierdoor echter niet uit het veld laten slaan. Ook deze barrière zal eens blijken niet definitief te zijn. Voor ons zijn twee dingen van belang. Op de eerste plaats dat we ons laten inspireren door de Apostelen en ook onze eigen apostelen Willibrord en Bonifatius, die met kleine groepjes mensen immense barrières hebben getrotseerd. Barrières, waarvan je menselijkerwijs zou zeggen dat die niet te slechten waren, maar desalniettemin naderhand wel zijn geslecht. En op de tweede plaats dat wij ons laten inspireren door hun grote geloof: het geloof dat God die Zijn Zoon uit de dood heeft laten verrijzen, ook in staat is de Kerk, het Lichaam van Christus, in deze wereld te doen verrijzen.